Validem
Validem ümmiyeydi, ümmiyenin
Vâr idi ezberinde birçok ilim.
Konuşurken siyâk-ı hâle göre
Öyle eş’ar okurdu mürtecilen
Ki sedâsındaki halâvet ile
Tarz-ı takrîr-i dil-pezîrinden
Sanki bir kat daha olurdu melih :
“Neme lâzım benim o gonce-yi ter
“Bana gönlümdeki bahâr yeter”
Gibi eş’âr ile terennüm eder
Ve husûsiyle bir melek gibi o
Ne mübârek dururdu, ben bilirim,
Ediyorken tilâvet-i Kur’ân!
Pederi görmez olduğuyçün san-
Ki tehâşî ederdi görmekten;
Son zamanlar alîl olan gözünün
Gördüğü bir hayâl idi ancak;
Ameliyyâtı istemez, sevmez
Der idi dâimâ – Ne görmek için?
– Bizi görmek için, deyince güler
– Sizi görmekteyim, bu kâfidir,
Sağ olun siz görün bu dünyayı,
Ben de görmüş gibi olur, gülerim.
Gülerim, der de, etseniz dikkat
Görünürdü için için giryân
Yaşamaktan da bezmiş olmalı ki
Sinnini sorsalar cevaben o:
Belki üç yüz yaşındayım, derdi.
Çâresi dâr-ı âhirette olan,
Çektiği derd-i müzmin-i mâtem
Etse ancak ederdi kesb-i sükûn
Olarak secde-sây-i seccâde.
Kılıyorken namâz olurdu onun
Sanki mihrâbı hıtta-yı İrân
Validem mazhar-ı mehâsin idi
Yalınız hüsn-i zâhiriye değil
Hem de mazhârdı hüsn-i ahlâka
Var idi hilkât-i bülendinde
O tevazu’ ki celb-i hürmet eder
Terbiyet-gâhı bir konak, -bence
Kendinin kendidir mürebbiyesi-
Öyle halk etmek istemiş kudret
Hâl ü tavrı berî tekebbürden
Hâl ü tavrı fakat kibârâne
Cümle nezdinde bir sevimli kadın
Kimseyi sevmez âşinâ bir zat
Onu gayet severdi, hep biliriz
Ona etmişti hasr-ı istihsân
Kendi de herkesi sever yahut
Öyle zannettirirdi herkese o
Kimseyi kırmamıştı mründe,
Ömrünün nısfını zamân gerçi
Hurd u hâş eylemiş, bitirmiş idi!
Yoktu hakkında müşteki bir kalb
Ne de dargın bakışlı bir vicdân.
