Servetifünun Edebiyatında Şiir
- Servetifünun Edebiyatında şiir yazan şairleri; ağır, kapalı ve sanatlı bir dil kullanmışlardır.
- Şiirde ahenge çok önem vermişlerdir.
- Divan edebiyatındaki müstezat nazım şeklini serbest müstezat haline getirmişlerdir ve aruzun hemen hemen her kalıbıyla serbest müstezat yazmışlardır.
- Batı edebiyatından gelen Sone ve Terzarima gibi nazım türlerini aruz ölçüsüyle sıkça kullanmışlardır.
- Şiirde konu ve biçim yönünden büyük yenilikler yapmışlardır.
- Heceyle denemeler olmakla birlikte ağırlıklı olarak aruz vezni kullanmışlardır.
- Servetifünun döneminde şiir yazan şairler resim sanatından yararlanmışlardır.
- Sanat sanat içindir anlayışına uygun şiirler yazmışlardır.
- Şiirlerde aşk ve doğa gibi bireysel konular işlenmiş, sıfatlara ve doğa tasvirlerine bolca yer vermişlerdir.
- Tanzimat sanatçılarından olan Recaizade Mahmut Ekrem’in “Güzel olan her şey şiirin konusu olabilir.” anlayışıyla hareket etmişlerdir.
- Kulak için kafiye anlayışını benimsemişlerdir.
- Şiirde musikiye, şekil kusursuzluğuna önem vermişlerdir.
- Aruz ölçüsünü kullanmışlardır.
- Aruzu Türkçeye başarıyla uygulamışlardır.
- Hece ölçüsü yalnızca Tevfik Fikret’in çocuk şiirlerinde kullanılmıştır. Arapça ve Farsçadan, daha önce kullanılmamış sözcükleri kullanmayı bir hüner olarak görmüşlerdir.
- Uyak anlayışı değişmiş “göz uyağı” yerine “kulak uyağı” anlayışı benimsenmiştir.
- Şiirde sembolizm ve parnasizmin etkisinde kalmışlardır.
- Bu dönemde, mensur şiir örnekleri vermeye başlamışlardır.
- Siyasal ortamın da etkisi ile toplumsal konuları ele almamışlardır.
- Nazmı, nesre yaklaştırmışlardır.
Servetifünun dönemi şairleri:
- Tevfik Fikret
- Cenap Şahabettin
- Süleyman Nazif
- Ali Ekrem (Bolayır)
- Hüseyin Suat (Yalçın)
- Hüseyin Siret (Özsever)
- Faik Ali (Ozansoy)
- Celal Sahir (Erozan)
